Waarom? Dat zal ik je in deze blog uitleggen.
Wanneer je een vruchtbaarheidtraject bewandeld, kan deze reis fysiek en emotioneel uitdagend zijn.
Naast het medische pad, kan ademcoaching een waardevolle aanvulling zijn voor mentale, fysieke en emotionele ondersteuning.
Ademcoaching moedigt diepe verbinding met het lichaam aan. Dit kan je helpen om bewuster te worden van spanningen en blokkades die een eventuele zwangerschap in de weg staan. Daarom starten we bijvoorbeeld in het Support Program altijd met een ademsessie.
Mochten er eventuele blokkades of obstakels zijn rondom het zwanger worden, dan kunnen deze gevoeld worden. Daar kunnen we mee aan het werk. Dit is een hele belangrijke eerste stap.
Soms ben je je niet bewust van obstakels rondom zwanger worden. Om deze eventuele obstakels de ruimte te geven, ontstaat er juist ruimte voor een zwangerschap.
Onderzoek toont aan dat langdurige stress een aanzienlijke invloed kan hebben op de vruchtbaarheid.
Ademcoaching biedt technieken om stress te verminderen, het zenuwstelsel te kalmeren en emoties de ruimte te geven, waardoor vruchtbaarheidtrajecten kunnen worden ondersteund
De behandelingen brengen vaak intense emoties met zich mee. Denk hierbij aan angst, verdriet, frustratie en boosheid. Ademwerk kan helpen bij het loslaten van vastzittende emoties, het bevorderen van veerkracht en het creëren van innerlijke rust tijdens uitdagende periodes.
De techniek die ik zal gebruiken is de verbonden ademhaling, wat dit precies is, zal ik later in deze blog toelichten.
Fertiliteitstrajecten kunnen gepaard gaan met een gevoel van controleverlies en spanningen. Dmv ademwerk kan je leren vertrouwen op het natuurlijke proces van het lichaam. Hierdoor creëer je ruimte om te (weer) verbinden met je lijf en het ontvangen van (meer) vertrouwen in je lichaam.
Door ademcoaching te integreren in een vruchtbaarheidstraject, kun je niet alleen fysieke ondersteuning vinden, maar ook emotionele en mentale begeleiding. Het biedt een holistische benadering (kijken naar het lichaam in z’n totaliteit) die het welzijn van zowel de geest als het lichaam ondersteunt tijdens deze belangrijke reis naar zwanger worden.
Bij Studio Calm Fertility zijn er verschillende manieren om kennis te maken met ademwerk.
Er zijn ademcirkels (samen met een groep vrouwen die ook in een fertiliteitstraject zitten, maximaal 6 vrouwen).
Je kan een 1 op 1 ademsessie boeken of je maakt gebruik van het support program. Dan krijg je gedurende een hele cyclus ondersteuning. We starten met een ademsessie, in die maand ontvang je een heerlijke massage & reiki sessie, pure, diepe ontspanning van lichaam en geest wat zo nodig is tijdens het traject. Er zijn tussentijds contactmomenten, zodat je ondersteuning en begeleiding krijgt wanneer je daar behoefte aan hebt en wanneer je dat nodig hebt. Denk hierbij aan bijvoorbeeld tijdens de wachtweken, na een terugplaatsing of gewoon wanneer je een luisterend oor nodig hebt. Ik ben er voor jou.
Dit support program is uit te breiden met een sessie voor jou samen met je partner. Via zoom of live.
**Verbonden Ademhaling
Dit betekent bewust ademhalen door de mond, zonder pauzes tussen de in- en uitademing. Je ademt tot diep in je buik.
Door in een veilige omgeving zo’n 30 tot 40 minuten bewust verbonden adem te halen, geef je je over aan alles wat je tegenkomt. Deze overgave bevrijdt je van dat wat vast zit (bijvoorbeeld opgekropte emoties, boosheid en verdriet). Het helpt je te ontspannen daar waar spanning zit en gevoeld mag worden.
Je geeft aandacht aan delen van je bewust- en onderbewustzijn.
Wanneer je in de wachtweken zit, zullen we geen verbonden ademhaling toepassen.
In dit geval zullen we tijdens een ademsessie (1 op 1 of in een groep) rustig in- en uitademen door de neus. Zo zorg je ervoor dat de parasympathicus (het systeem dat zorgt voor rust en herstel) wordt gestimuleerd en zak je dieper in je lijf. We maken gebruik van een intentie en door hier bewust mee bezig te zijn, integreer je deze in je lichaam en geest.
Tijdens de ademsessie:
Meer weten? Klik hier voor meer informatie
Hoe ga je daar eindelijk mee om?
Normaal gesproken komt het onderwerp ‘zwangerschap’ of een kindje pas aan de orde op je werk wanneer je zo’n 12 weken zwanger bent. Soms iets eerder.
Wanneer je in een fertiliteitstraject stapt is er (nog) geen zwangerschap, maar verandert er wel degelijk iets. Hoe ga je daar mee om?
Vertel je het meteen? Plan je eerst de afspraken zoveel mogelijk buiten werk tijd? Op een gegeven moment ontkom je er niet meer aan om ook onder werktijd afspraken te maken in een ziekenhuis of fertiliteitskliniek.
En dan is het voor iedere werkgever anders.
Ik had ontzettend veel geluk met mijn manager. Waar ik hem tot op de dag vandaag super dankbaar voor ben. Hij zei altijd, wanneer je weg moet naar welke afspraak dan ook, ga gewoon. Ik zorgde er dan zelf ook voor dat mijn werk er zo min mogelijk onder te lijden had. Werkte thuis langer door (had gelukkig die mogelijkheid) en pakte daarin mijn verantwoordelijkheid.
Maar ik ben me ervan bewust dat dit niet voor iedereen geldt. Wat ik al zei, iedere werkgever is anders en er zijn ook functies die je niet de mogelijkheid geven om thuis uit te voeren.
En daar komt de stress om de hoek.
Je voelt je verantwoordelijk, wil niet altijd onder werktijd weg moeten, maar je ontkomt er niet aan. Jouw cyclus laat zich niet controleren.
Het is dan ook ontzettend pittig om je werkzaamheden soms te blijven doen zoals voorheen. Dat geldt niet alleen voor de afspraken, maar ook voor de hormonen in je lijf, de ongemakken na een punctie of terugplaatsing en dan nog maar te zwijgen over het schuldgevoel wat je kan hebben naar je collega’s toe.
Laat zei iemand tegen mij, wat echt de spijker op z’n kop sloeg: ‘Ik heb de tijd gekregen voor mij fertiliteitstraject, maar nu het zo lang duurt, verwacht mijn werkgever weer meer van mij. En dat is moeilijk, want het traject wordt alleen maar zwaarder ipv lichter.’
Anders dan bijvoorbeeld een burn out, waar je langzaam weer kan integreren, omdat het beter met je gaat, blijft de onzekerheid van de duur van een traject op je schouders drukken.
Dit vond ik op de website van FREYA:
‘Recht op betaald kort verzuimverlof
Hoe kun je vruchtbaarheidsbehandelingen en werk combineren?
In de Wet arbeid en zorg (Wazo) staat dat je als werknemer bij vruchtbaarheidsbehandelingen
recht op betaald kort verzuimverlof hebt.
Dit geldt voor “spoedeisend, onvoorzien of redelijkerwijs niet buiten werktijd te plannen arts of ziekenhuisbezoek”.
Wazo artikel 4.1
Het gaat dan om voldoende tijd voor het bezoek aan een arts of ziekenhuis voor (cyclusgebonden) onderzoeken, controles of behandelingen die samenhangen met de vruchtbaarheidsbehandelingen. Je mag niet langer verzuimen dan voor dat bezoek aan de arts of aan het ziekenhuis nodig is.
Let op: check of er iets is opgenomen over bezoek aan arts/ziekenhuis in de CAO waaronder jouw bedrijf valt. De regeling in de CAO gaat in dit geval vóór de Wazo.’
En bovenstaand geldt dus voor de afspraken die je maakt in het ziekenhuis. Maar wat nu als je na een punctie misselijk bent, pijn hebt en het liefst wegkruipt onder de dekens. Ik was zo misselijk van de medicatie dat ik echt niet naar m’n werk kon. Meld je je ziek? Neem je vrij?
Hoe lastig misschien ook, maar ik zou het gesprek altijd aan gaan met je leidinggevende. Op FREYA staat een mooie brochure die je misschien kan laten zien. En dan hoop ik en gun ik je een leidinggevende zoals ik had. Begripvol, meedenkend en meelevend.
Werkgevers willen werknemers het liefst aan het werk houden. Ook wanneer je behoefte hebt aan iemand om mee te praten, of dit nu een coach, maatschappelijk werker of een ervaringsdeskundige is zoals ik (die meteen je lijf in ontspanning meeneemt), vraag ernaar. Het kan zijn dat hiervoor geld beschikbaar is. Omdat je veel probeert om zwanger te worden, waar je misschien ook hoge kosten voor betaald (bijvoorbeeld acupunctuur, supplementen, verschillende therapieën) kan het schelen, wanneer er meebetaald kan worden vanuit de werkgever. Misschien als zijnde een 1 op 1 traject, om jou zo goed mogelijk te ondersteunen en om aan het werk te kunnen blijven.
Het zou fantastisch zijn wanneer er ook in de wet voor vrouwen (en partners) eea geregeld zou worden mbt een vruchtbaarheidstraject. Om stress omtrent dit onderwerp te verminderen, fertiliteitsproblemen bespreekbaar te maken en dat je je al een stuk minder druk hoeft te maken over hoe je dit allemaal rond moet krijgen op je werk. Het is al onrustig genoeg.
Toen wij het fertiliteitstraject in stapte, wisten we helemaal niets. Geen idee wat ons te wachten stond.
Ik was wel blij, want er werd ein-de-lijk iets gedaan.
Of in ieder geval het voelde een stapje dichterbij een zwangerschap. Nu ging het wel lukken.
Soms is het maar goed dat je niet van te voren weet wat je allemaal te wachten staat.
Nadat de onderzoeken waren afgerond, kwam er naar boven dat er medisch gezien niets aan de hand was.
Niets stond ons in de weg om zwanger te worden.
Uiteindelijk duurde het 7 IUI pogingen en 2 IVF behandelingen, maar geen zwangerschap.
Ik heb toen vaak gedacht, was er maar iets aan de hand, dan kon daar tenminste iets aan gedaan worden en zou het wél lukken.
Een gedachte die ik niet echt durfde te delen, want vrouwen die wel een medische oorzaak hadden, wilde wellicht juist het tegenovergestelde.
En zo ging het de hele dag. Al die gedachtes maakte me moe, angstig, gefrustreerd en verdrietig. Van ‘deze keer lukt het wel’ naar ‘ik voel niets, dus het zal wel weer mislukt zijn’.
Van ‘na deze keer stop ik ermee’ naar ‘laten we toch nog een poging wagen’. Of ‘we nemen een ‘pauze’ even rust en dan kunnen we straks weer opgeladen verder’ maar zat ik in die pauze, dan kwam de onrust, weer een maand verloren.
Met een pauze nemen, houden we ons soms ook een beetje voor de gek. Want neem je echt een pauze? In je achterhoofd blijft de wens voor een kindje bestaan. Denk je nog steeds na over ieder wijntje dat je wel of niet drinkt. Hou je toch rekening met je cyclus en eet je niet zomaar alles wat er op de menukaart staat.
En dat is dus helemaal ok. Want doe vooral wat goed voor jou voelt. En dan kom ik meteen op iets wat ik in deze periode zo belangrijk vind, maar zelf totaal niet heb gedaan, voelen.
Want bij voelen kom je dingen tegen die je juist niet wil voelen. Maar wanneer je niet voelt, alles maar weg stopt krijg je dit later alsnog voor je kiezen. Wanneer je niet voelt, sluit je je lichaam en je hart af van je hoofd. En je lichaam heb je juist zo nodig!
Ik ben bezig met het opnemen van een meditatie. En ben best een beetje perfectionistisch, dus het duurt langer dan ik had gehoopt om deze af te krijgen.
Maar ik hoop te bereiken met deze mediatie dat je weer gaat landen in je lijf. Weer wat vertrouwen terug krijgt. En dan heb ik het niet over positief denken, want dat hoeft écht niet de hele dag. De periode waar je in zit, is gewoon niet altijd positief.
Maar ik hoop wel dat je ruimte kan maken voor wat je voelt, want dan wordt het lichter. En lichtheid, dat heb je af en toe wél gewoon nodig.
Alle liefs voor jou
Men vraagt er vaak naar, maar het vertellen, dat duurt lang dus vandaar. Voel je niet verplicht verder te lezen en je hoeft geen reactie te geven. Ik wil het gewoon met je delen
Tedje was ongeveer anderhalf jaar, toen Daan en ik zeiden, dat we toch wel graag een tweede kindje zouden willen. Helemaal omdat we allebei enig kind zijn, was de wens ‘extra’ groot en wellicht de druk ook wel hoger.
Toen we na een maand of 8 nog steeds niet zwanger waren, zijn we het medische circuit ingestapt.
Vele onderzoeken later o.a.:
- HCG onderzoek (zijn eileiders open)
- Zaadcellen onderzoek (voldoende en ‘goede zwemmers’)
- Bloedonderzoek o.a. schildklier, aanmaak eicellen, geen SOA, ed)
Geen aanwijsbare oorzaken gevonden waardoor het niet zou lukken. We starten met IUI.
IUI kan plaatsvinden in een natuurlijke cyclus. Het kan ook zijn dat de cyclus wordt gestimuleerd met hormonen. Hiermee kan de ovulatie beter worden getimed. De rijping van de eicellen wordt bij een gestimuleerde cyclus gecontroleerd door middel van echoscopisch onderzoek. Met een echo wordt ook gekeken of er niet te veel eiblaasjes in de eierstokken aanwezig zijn (als gevolg van hormoonstimulatie). Een nadeel van de rijping van meerdere eicellen is het risico op (grote) meerlingen. Daarom gaat zo nu en dan een inseminatie niet door, als blijkt er door de hormoonstimulatie te veel eiblaasjes groeien. Je wordt dan ook geadviseerd om een condoom te gebruiken bij het vrijen. In Nederland vindt de behandeling alleen plaats als er drie of minder eiblaasjes rijpen.
Zodra de eiblaasjes groot genoeg zijn (circa 20 mm), wordt de eisprong opgewekt met behulp van een ander hormoon, hCG (humaan Chorion Gonadotrofine). Na zes behandelingen is iets meer dan de helft van de paren die hiermee bezig zijn, zwanger.
We starten. Ik begin met een hormoonkuur. Omdat ik niet goed tegen hormonen kan ivm migraine, moeten we de eerste behandeling stopzetten. Door de hormonen die ik krijg (clomid) heb ik zoveel hoofdpijn, waardoor ik alleen maar in bed kan liggen. Dit kan niet de bedoeling zijn, helemaal omdat ik wel een moeder voor Ted wil zijn en dat gaat zo niet. Helaas deze maand gaat verloren.
Vol goede moed starten we de maand erop met andere hormomen. Deze moet ik zelf in mijn buik spuiten. Best een dingetje, al ben ik niet bang voor prikken, het moment om daarwerkelijk een spuit in je buik te zetten, stel je steeds even een paar seconden uit. Pfff, hij zit!
Wat volgt zijn de echo’s. Na een paar dagen moet ik op controle om te kijken of er follikels (eiblaasjes waar eitjes in ontstaan) groeien. Gelukkig, er groeit wat. Later zal blijken dat ik nooit veel follikels aanmaak. Ik ben helaas niet een vrouw die bij een IVF poging 20 eitjes heeft, altijd maar max. 3. Daarover later meer. Voor IUI is het goed. Ze willen de kans op een meerlingen zwangerschap zoveel mogelijk beperken. Ik heb altijd rond de1 a 2 follikels, perfect voor een IUI behandeling.
Meestal na een dag of 12 zijn de follikels groot genoeg voor het vervolg. Mijn cyclus is regelmatig, dat is fijn. Wanneer de follikels groot genoeg zijn, mag ik de volgende spuit zetten, Ovitrelle. Deze spuit stelt de eisprong uit, zodat het inspuiten van het zaad in mijn baarmoeder ‘goed’ gepland kan worden. Twee dagen later is het zover. Daan moet in de ochtend naar het ziekenhuis om zijn zaad in te leveren. Echt een romantisch beeld is dat niet, wat dat betreft is dit medische circuit echt verschrikkelijk. De lol gaat er wel een beetje vanaf. Zwanger worden van een potje goeie sex, het zou toch wat zijn.
Nu ben ik ‘s middags aan de beurt. Benen wijd, eendenbek naar binnen en daar gaan de zaadcellen. Deze zijn eerst in het lab bewerkt. Ze hebben de goede zwemmers eruit gehaald, zodat we top kwaliteit zaad hebben, hoe hoopvol!
Helaas blijkt dat er (na 7 IUI behandelingen) geen succesvolle zwangerschap komt.
De behandelingen vallen in die zin mee, het is goed te doen. Ik heb geen hoofdpijn van de hormonen, maar voel me al die tijd alles behalve ‘gewoon Cheraldine’. Moe, prikkelbaar, onzeker (lukt het deze keer wel?), bang (komt er ooit een tweede, we gunnen het onszelf en tedje zo!). Ook dit is te overzien. Wat het voor mij tot een hel maakt zijn de wachtweken. Er zit iets in je lichaam (overigens is dit bij IVF nog heftiger, omdat er een levende embryo wordt ingebracht) wat kan uitgroeien tot een kindje, je grootste wens!
Dat wachten.... Ieder krampje, iedere steek, bij alles denk je: ‘Zou het dan toch’?. De keren dat ik tegen Daan heb gezegd dat ik het nu toch echt zeker weet, pffff je gevoel gaat bijna ieder uur van links naar rechts. De goedbedoelde adviezen zoals ‘je moet er proberen niet te veel mee bezig te zijn.’ Tja, hoe doe je dat? Vergelijk het zelf maar met iets wat in het verschiet ligt. Waar je zo naar uitkijkt, wat je zo graag wil, waar je zoveel voor hebt gedaan en over 2 weken is het zover! Probeer daar maar zo min mogelijk aan te denken, hoe dan?
De eerste week is nog wel te doen, maar de tweede week, verschrikkelijk. Iedere maand voel ik wel weer iets anders dan anders. Mijn borsten doen veeeeel meer pijn dan vorige maand, ik ben misselijk, of verbeeld ik me dat maar? Ik ben zo moe, of zijn dat de bijwerkingen van het spuiten, en ga zo maar door.
Dan dit. Killing, maar het lukt me niet altijd om te wachten. Het testen. Ik weet het, ik moet het niet doen. Toch doen. Negatief.
Zie je wel, we krijgen nooit een tweede. Waarom lukt het ons niet, ik word boos, verdrietig, bang en verlies even alle hoop. Om vervolgens weer mezelf wijs te maken dat het misschien te vroeg was om te testen. Dat hoor je toch ook weleens? Dat mensen pas positief testen na hun NOD (niet ongesteldheids dag, ja zo leer je nog eens wat) Hup, niet zo negatief en het kan nog!
Tot de dag dat je dan toch ongesteld word. BAM een klap in mijn gezicht. Weer niet.
Na 7 IUI behandelingen stappen we over op IVF. We zijn inmiddels zo’n 2 jaar verder. Af en toe een pauze en dat heb ik ook wel nodig. Beide benen op de grond, extra genieten van de maanden zonder die verdomde hormonen.
Waar ik echt mijn best voor doe en ik hoop dat ted het merkt, is dat ik ondanks de wens voor een tweede, zo stapeldol ben op haar. Zij is mijn mooiste cadeau, waar ik mega, echt mega dankbaar voor ben. Ik (en natuurlijk ook Daan) vind haar de aller, allerleukste en als we uiteindelijk met z’n drietjes blijven, is dat goed. Zij maakt het leven zoveel leuker.
Goed, IVF.
Dat is weer een stapje verder en voor mijn gevoel ook weer een stapje dichterbij.
Ik heb er zin in! Klinkt raar, maar nu doen we er tenminste iets aan en in mijn achterhoofd, ik word er niet jonger op. Ik heb altijd gezegd dat ik stop wanneer ik 40 ben. Al merk ik ook, als je in deze rollercoaster zit, stel je je grenzen ook zomaar bij, (we kunnen altijd nog naar Dusseldorf).
Ik krijg andere hormonen. Je hebt twee verschillende protocollen; het lange of het korte protocol. Ik begin met het lange protocol. Dit begint met het stilleggen van je eigen cyclus. Iedere dag moet ik prikken, maar bij dag 10 gaat het toch mis. Ik word wakker met ontzettende hoofdpijn. Ik kan niks. Ben misselijk kan niet opstaan en mijn hoofd knalt uit elkaar. Na overleg met het ziekenhuis moet ik stoppen met prikken. Voor mij een verademing. We gaan dus toch voor het korte protocol. Minder lang prikken, maar wel twee verschillende hormomen en dus twee prikken ipv één. Gelukkig gaat dit beter. Word er wel lekker wat dikker van (niet zo leuk) en prikkelbaar en moe, maar goed, alles beter dan die hoofdpijn. Bij de eerste echo wel een domper. Ik maak maar 2 a 3 folikels aan. Er zijn vrouwen die hormonen spuiten bij IVF en wel 20 follikels aanmaken. Het verschil met IUI is dat bij er IVF zoveel mogelijk follikels aangemaakt moeten worden, omdat er tijdens de punctie follikels weggehaald worden uit je eileiders. Deze worden dan buiten de baarmoeder bevrucht met het zaad van Daan (bij mij dan hè), daar groeien (als je mazzel hebt) mooie embryo’s uit. Hoe meer embryo’s, hoe meer kans. Stel, ze hebben tijdens de punctie 10 follikels leegezogen en deze worden bevrucht, dan heb je 10 keer kans. Er wordt na de punctie één embryo teruggeplaatst en de overige 9 worden ingevroren. Iedere maand kan er dan eentje uit de vriezer gehaald worden en teruggeplaatst (mits ze goed ontdooien). Ik heb tot nu toe steeds ‘maar’ 2 bevruchtje eicellen, dus 2 kansen.
Na zo’n 12 dagen hormomen, mag ik weer de Ovitrelle spuiten en wordt de afspraak voor de punctie in de VU gemaakt. De punctie kan niet in het Spaarne. De dag van de punctie. Geen idee wat mij te wachten staat. Ik moet een lang shirt aan en warme sokken meenemen. Wanneer ik naar binnen mag, moet ik gaan liggen in bed. Mijn eerste reactie is, ‘ik blijf wel zitten’, maar geloof niet dat dat de bedoeling is. Later snap ik waarom. De verpleegster komt terug met een enorme spui (in mijn bil) en een halve slaappil. Dit heb ik nog nooit gehad, maar ik ben benieuwd. Daan is inmiddels ook binnen. Aan hem heb ik zoveel! De liefste, staat altijd voor mij klaar, neemt alle moodswings voor lief en blijft positief. Goed, het spul begint te werken. Ik voel me een beetje high, best lekker, maar moet niet te veel bewegen anders word ik misselijk. Ze komen mij halen voor de punctie. Het schijnt pijnlijk te zijn, maar het valt me alles mee. Ze hebben 3 follikels gevonden, goed nieuws. Nu de bevruchting afwachten. Ik moet 2 dagen later bellen voor de uitslag. De onzekerheid gaat beginnen. We mogen naar huis, onderweg nog even stoppen om over te geven, want ik kan dus niet te veel bewegen en dat is lastig wanneer Daan rijdt. De rest van de middag uitrusten op de bank. Tedje dartelt heerlijk om me heen, geeft af en toe een kus en een knuffel, schatje. Daan is lekker thuis en ik hoef dus niks, heerlijk!
Het is zondagochtend, 2 dagen na de punctie. We mogen tussen 9.30 en 10.00 naar de VU bellen. Ik ben doodnerveus. Daan moet bellen, straks zeggen ze dat er niets is bevrucht en dat alles voor niets is geweest, geloof niet dat ik dat trek. Dus Daan belt (om 9.32 uur, twee minuten te laat als het aan mij ligt, maar goed) ER IS EEN BEVRUCHTING, ik huilen. Er valt een last van mijn schouders, weer een stapje dichterbij. De volgende dag om 14.00 uur wordt dan het levende emryo teruggeplaatst, hoe spannend!
Eindelijk, alle prikken, echo’s, afspraken, stress, etc was het waard. ‘Het’ zit erin. Nu nog blijven zitten. En dat is dus het grootste ‘probleem’ bij mij. De bevruchting gaat goed, zelfs wanneer de poging is mislukt, gaat het ontdooien van het embryo uit de vriezer goed. Maar het plakken dus niet. En dat is irritant. Want daar kan je dus het minste of zeg maar gewoon niks aan doen. Voor de rest is iets te vinden, maar hiervoor dus niet.
Op dit moment is IVF ronde twee mislukt. Ik heb nu totaal 4 embryo’s terug laten plaatsen en de laatse is afgelopen weekend mislukt ☹
En nu?
De laatste terugplaatsing was de heftigste wat betreft mijn gevoel. De onzekerheid, het wachten. Ik dacht echt, maar dan ook écht dat het was gelukt. Ik had dezelfde symptomen als bij Ted, ik heb zelfs Daan ‘s nachts wakker gemaakt om te zeggen dat ik het echt zeker weet! Ik ben zwanger, ik voel het aan alles. We hebben zelfs een half uurtje liggen kletsen over hoe leuk het zou zijn en dat het dan toch ein-de-lijk is gelukt. Geen idee, maar een dag later was dat gevoel weer weg. Om compleet gestoord van te worden! Oh ja, maar ’s avonds was het gevoel er weer hoor, ik ben zwanger. En toen werd ik wakker, weg gevoel en ga zo maar even door. 3 testen heb ik gedaan, de eerste gaf een heeeeeeel licht streepje, de testen daarna niks, omowit. Mijn gevoel zegt dat er ‘iets’ heeft gezeten. Maar daar heb je dus geen klote aan, wanneer je op zaterdagochtend op het toilet zit en..... helaas weer mislukt BAM, BAM, BAM! Mijn eerste gevoel was, we stoppen ermee. Niet meer die onzekerheid, 2 weken is lang wanneer je moet wachten. Ik ben er met mijn gedachten ook niet helemaal bij. Ted staat een beetje on hold. ‘Nu even niet schat, (mama zit even te googlen om te kijken of een dicht oor een zwangerschapssymptoom is, ja! Er is iemand die dat ook heeft meegemaakt, top)! Mijn bosten zijn beurs van het voelen of ik ze nog ‘voel’. Ja, nee, ja, nee toch niet, of ja toch wel! Pffff, dat ik nog niet doorgedraaid ben, is mij een raadsel.
Op dit moment tel ik (heel hard) mijn zegeningen. Het gevoel van een broertje/zusje voor Ted blijft. Ik gun het haar zo! Alleen is maar alleen en daar weten Daan en ik alles van. Maar is mijn (ons) leven zo slecht zonder broer of zus? Nee, is de conclusie, maar toch blijft het borrelen. Het zou zo leuk zijn. Wanneer onze ouders er niet meer zijn, zijn we alleen. Is er niemand die dezelfde herinneringen heeft als jij, ondanks dat ik de liefste vrienden en vriendinnen om mij heen heb, een familieband is toch anders, dat zie ik om mij heen. Ik zou het ook zo heerlijk vinden. Een kleintje erbij, het maakt ons meer compleet (denk ik, want wanneer ik dit opschrijf vind ik het met zn drietjes ook behoorlijk compleet voelen).
Waarom schrijf ik dit op? Voor mezelf, maar ook voor iedereen die het wil lezen. Al snap ik dat niet iedereen daar behoefte aan heeft hoor.
Ik voel me soms een beetje ‘minder’, omdat wij er ‘maar’ eentje hebben, het voelt een beetje als falen, maar dat is mijn gevoel en dat betekent niet dat het ook zo is. En misschien ook wel voor Ted, voor later. Stel het blijft zo, dan kan ze lezen, wanneer ze mij de allerstomste moeder vindt (ze zeggen rond de leeftijd van 12, misschien eerder, misschien later) en zij mij vanalles verwijt, ze in dit opzicht mij niets kan verwijten. Geen broertje of zusje, wij hebben er als ouders echt ons best voor gedaan.
Ik wil genieten, samen met jou. Het leven is een feestje. Wat Daan en ik ook beslissen, of we stoppen of toch doorgaan, die Ted is er maar mooi gekomen en dat is het grootste en mooiste cadeau!
Februari 2019
We hebben besloten te stoppen met alle medische behandelingen voor een tweede kindje. Het is goed zo. Alle hormonen, moodswings, onzekerheid, echo’s, angst en onrust laat ik achter mij. Ik kan niet meer. Ik ben zo moe, ben de teleurstellingen zo zat en m’n hoofd loopt over van alleen maar bezig zijn met zwanger worden.
Ik wil samen met Daan en Ted genieten, het is goed zo.
In maart krijgen we enorm verdrietig nieuws; mijn vader heeft longkanker en uitzaaiingen in zijn hoofd. Nog een reden om meer te genieten van wat er wel is in plaats van niet.
Ik heb een afrondingsgesprek gehad in het ziekenhuis met de fertiliteitsarts. Omdat er niets medisch aan de hand is met mij en Daan, kan ik nog steeds op de natuurlijke manier zwanger worden, IVF geeft mij geen grotere kans, aangezien ik te weinig eitjes aanmaak met behulp van hormonen. Dat was het dan, we stappen uit het traject, heerlijk, geen hormonen meer!
April 2019
Het is Pasen. Nadat we bij mijn schoonouders zijn geweest, rijden we naar mijn ouders voor een paasontbijtje. Het is heerlijk weer en zijn van plan om daarna heerlijk naar het strand te gaan met z’n drietjes.
Ik weet dat ik ergens ongesteld moet worden (dit is de 2e maand dat ik niets meer bij houd), maar precies wanneer geen idee. Nadat ik ben gaan terug rekenen, denk ik dat ik ongeveer nu wel ongesteld zou moeten zijn. Omdat we bij mijn schoonouders de nodige drankjes hebben gedronken, bij mijn ouders zijn gestart met een prosecco en we naar het strand gaan voor een borrel zeg ik tegen Daan dat ik voor de zekerheid een test wil doen.
Ik vergeet dit nooit meer!
Bij de AH in Zandvoort een test gehaald en we gaan naar Hippie Fish.
Wanneer ik naar het toilet ga is het licht heel slecht en ik besluit andersom te plassen (soort hangen boven de pot, broek uit en plassen als een kerel) Ik heb maar 1 test voor de verandering en die moet dus wel goed gaan. Omdat ik vrijwel zeker ben dat het een negatieve test is, leg ik de test weg, kleed me weer (rustig) aan en kijk vervolgens weer naar de test.
2-3 weken ZWANGER HUH?!
Ik voel een enorme rust over mij heen, ben mega verbaasd en snap er echt helemaal niks van! Zo loop ik dus terug naar Daan.
Hij vertelt mij later dat hij zeker wist dat het negatief was omdat ik zo rustig terug kwam lopen.
Ik kijk Daan aan en hij schudt ‘nee’, ik schud ja, vervolgens schudt Daan weer ‘nee’ en ik laat de test zien.
HUH?!
Ik heb de laatste slok van mijn wijn genomen en we hebben voor ons uit zitten kijken, als twee verdwaasden. Snappen er HELEMAAL niks van.
Ted vraagt maar steeds waarom we zo aan het glimlachen zijn, wat er aan de hand is en is ondertussen radslagen aan het maken in het zand.
Als eerste hebben we mijn ouders gebeld, jeetje wat waren ze blij, verrast en in de wolken!
Mijn vader is er godzijdank nog steeds en heeft To dus leren kennen, dat was mijn grote wens.
Die week gaan Daan en ik ‘s avonds een hapje eten op het strand. Tot mijn grote verbazing zit daar mijn fertiliteitsarts!
Toeval bestaat niet. Ik blij, zij blij ;-)
Op 27 december 2019 is ons grote cadeautje Tootje geboren. Thuis letterlijk onder de kerstboom met mijn moeder en Ted boven in bed.
Ted zei op een gegeven moment tegen mijn moeder (ze waren wakker): ‘ik hoor mijn zusje huilen oma’
‘Nee, joh, mama moet nog naar het ziekenhuis, morgen is ze er, nu eerst lekker slapen’.
Toch even luisteren……
Ja hoor ze horen een baby zachtjes huilen, ze is er!
Mijn moeder was om 4.00 thuis en mijn vader snapte er niks van. Morgen toch pas? Een droombevalling!
Veel mensen zeggen achteraf (ook tijdens het medische traject) ‘loslaten, dan komt het vanzelf’.
Ja ik heb het los gelaten MAAR wanneer je grootste wens een kindje is, en het lukt niet, dan kan je dit NIET loslaten. Iedere dag, ieder moment ben je ermee bezig. De hormonen spuiten, de echo’s, de afspraken voor de punctie, controles, noem maar op, je bent er iedere dag mee bezig. Loslaten kan gewoonweg niet.
Pas als de knop om is en je het niet meer kan opbrengen dan kan je loslaten.
En dan nog wil het niet zeggen dat de wens en je droom uitkomt.
Een medisch traject in gaan voor een kindje is niet niks. Het is eenzaam, onzeker, je raakt je vertrouwen soms kwijt in je lichaam, je hebt het gevoel dat je faalt. Hormonen gieren door je lijf en je hebt nul controle. Ondanks dat is het natuurlijk mooi dat het bestaat, dat je geholpen kunt worden, ook al heb je geen garanties.
Ik ben iedere dag dankbaar voor het feit dat we een cadeautje hebben gekregen. Ik besef me dat het niet vanzelfsprekend is.
Zit je in een medisch traject voor een kindje, voel je de behoefte om erover te praten, ik ben er voor je.
Ik vond het moeilijk dat je na een mislukte poging naar huis ging, JEZELF weer op moest rapen voor de volgende ronde. Eerst de teleurstelling verwerken, daarna toch weer de hoop en de moed vinden om door te gaan. Die dagen voelde ik mij eenzaam en had ik graag begeleiding gehad.
Een luisterend oor, een ontspannende massage, ik gun het je.
Ik kan er niet voor zorgen dat het uiteindelijk lukt en je droom uitkomt (hoe graag ik ook zou willen), maar ik kan wel naar je luisteren, er voor je zijn wanneer je het nodig hebt en je lijf laten ontspannen. Want ontspannen is in deze tijd zo goed voor je!
Aangesloten bij
